چرا خودکفایی در ساخت دستگاه همودیالیز غرور آفرین است؟

ملت ما / جواد مایوان : معاون اول رئیس جمهور روز شنبه و در جریان افتتاح مرکز هوشمند رصد اطلاعات و داده کاوی هلال احمر، از یک اتفاق خوب و غرورانگیز خبر داد و گفت:« امروز به صادر کننده دستگاه دیالیز و برخی تجهیزات مرتبط با بیماری‌های قلبی تبدیل شده ایم و این در حالی است که زمانی برای تأمین این دستگاه نیازمند واردات بودیم. »

چرا این قدر مهم است؟

این خبر در لابلای خیلی از خبرهای خوش این روزها ، از خبرهایی درعرصه قراردادهای میلیارد دلاری نفت و پتروشیمی گرفته تا انتقال آب و رسیدن به یک قدمی خودکفایی تولید کاغذ و ... چندان برجسته نشد اما برای اینکه به اهمیت این خبر پی ببریم، لازم است آماری را با هم مرور کنیم.

آمارها نشان می دهد که حداقل 10 درصد از جمعیت کل دنیا از مشکلات کلیوی رنج می برند که جمعیتی در حدود 850 میلیون نفر را تشکیل می دهند، ازاین تعداد، بیماری 5 میلیون و 300 هزار نفر چنان پیشرفته است که مجبورند از دستگاه همودیالیز به عنوان جانشینی برای کلیه استفاده کنند.

در کشورمان ایران هم بر اساس آخرین آمار منتشر شده، دست‌کم 38 هزار نفر از افرادی که از بیماری کلیوی رنج می برند ناچار به استفاده از دستگاه همودیالیز هستند و این در حالی است که همزمان با تشدید تحریم های بین‌المللی، ارسال تجهیزات پزشکی به‌ویژه دستگاه همودیالیز به ایران متوقف شد.

حالا تصور کنید رنج و درد بیمارانی را که به دلیل از کار افتادن کلیه شان، ناچار به انجام دیالیز بودند و به دلیل کافی نبودن این دستگاه‌ها در مراکز درمانی، مجبور به تحمل زمان های طولانی در صف دیالیز می شدند.

کین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمیشود

در همان زمان ها بود که مطالب بسیاری در رسانه ها منتشر شد درباره درد و رنج غیرقابل توصیفی که از رهگذر تحریم های ظالمانه پدید آمده بود ، خبرهایی تلخ درباره مشکلات بیماران دیالیزی؛ گزارش هایی تکان دهنده از درد دل بیمارانی که حالا مجبور بودند نه فقط رنج بیماری شان را که فشار کمبود یا فرسوده بودن دستگاه های همودیالیز را هم تحمل کنند.

در آن دوران، حکایت های دردآوری که از این بیماران در رسانه های گوشه و کنار کشورمان و مخصوصا شهرهای محروم منتشر می شد، دل هر ایرانی ای را به درد می آورد؛ خصوصا اینکه بسیاری از این افراد، بیمارانی بودند که باید سه روز در هفته دیالیز و هر بار چند ساعت زیر دستگاه های فرسوده دیالیز بمانند به این امید که دستگاه قادر به دیالیز آنها باشد و خدای ناکرده پس از تحمل این همه عذاب، به دلیل فرسودگی دستگاه با جواب منفی مواجه نشوند.

مشکلات این دسته از بیماران نه تنها خود آنها، بلکه خانواده هایشان را هم عذاب می داد و اینگونه بود که عدم وجود دستگاه های همودیالیز در کشور، جمعیت قابل توجهی از هموطنانمان را به طور مستقیم و غیر مستقیم درگیر کرده بود.

در میان همه این دردها و رنج ها بود که تلاش ها برای تولید دستگاه های ایرانی همودیالیز آغاز شد و در نهایت با ورود شرکت های دانش بنیان به این عرصه، سرعت ساخت این دستگاه ها افزایش یافت و با حمایت هایی که از سوی دولت صورت گرفت ، یک کار بزرگ آغاز شد.

از ایران به آن سوی مرزها

و سرانجام زمستان سال گذشته، مدیرعامل یکی از شرکت های دانش بنیان فعال در زمینه تولید تجهیزات پزشکی، نه تنها از تجهیز 260 مرکز دولتی و خصوصی به دستگاه همودیالیز ایرانی خبر داد که اعلام کرد نخستین محموله صادراتی دستگاه همودیالیز ایران به کشور افغانستان ارسال و در مرکز دیالیز بیمارستان افغان آریا نصب شد.

این همان خبرغرور آفرینی بود که صبح روز شنبه،22 اردیبهشت، دکتر محمد مخبر، معاون اول رئیس جمهور در مراسم افتتاح مرکز هوشمند رصد اطلاعات و داده کاوی هلال احمر هلال احمر آن را تکمیل کرد و گفت: اخیراً در بازدید از نمایشگاهی شاهد آن بودم که بسیاری از تجهیزات پیشرفته پزشکی در داخل کشور تولید می‌شود و امروز به صادر کننده دستگاه دیالیز و برخی تجهیزات مرتبط با بیماری‌های قلبی تبدیل شده‌ایم و این در حالی است که زمانی برای تأمین دستگاه دیالیز نیازمند واردات بودیم.

حالا و با شنیدن این خبر فقط کافی است خودمان را جای بیماران دیالیزی و خانواده های آنها بگذاریم تا طعم شیرین خبر را درک کنیم. خبری که شاید مرهمی باشد بر زخم هایی که سال هاست دیالیزی ها را می آزارد.