ناگفته‌هایی از «طوفان» و یک کودکی غیرمعمول
به گزارش ملت ما، رضا صفایی‌پور «بدمن» دهه‌های 60 و 70 سینما، از آن دست عاشقان بازیگری بود که اگرچه آن طور که دلش می‌خواست از این عشق و علاقه وفا ندید اما چنان برایش حرمت قائل بود که حتی در سال‌های دوری از سینما و کم کاری، حاضر به ایفای هر نقشی نشد.
او که به رعایت یکسری اصول در حرفه خود تأکید داشت، همین دو سال قبل می‌گفت: من برای تمام سال‌هایی که در سینما بودم و برای همه نقش‌هایی که بازی کردم ارزش زیادی قائلم. دوست ندارم آنچه را ساخته‌ام راحت خراب کنم، ممکن است سخت بگذرد ولی تحمل می‌کنم.
این بازیگر سینمای ایران که بخاطر نقش‌هایی که بازی کرده بود، به «رضا طوفان» مشهور بود، قبل از بازیگری دوست داشت چترباز شود ولی به دلیل کف پای صاف، در مرحله نهایی امتحان‌ها نمره قبولی نگرفت. او بازیگری را پیش از انقلاب شروع کرد و از سال 1359 تا 1386 در تعداد زیادی فیلم سینمایی و چند سریال بازی کرد که تقریبا در بیشتر آن‌ها نقشی منفی داشت و برای خیلی‌ها دیدن تصویر او جز در نقشی منفی قابل باور نبود.
وی بعدها غیبتی طولانی مدت جلوی دوربین داشت تا چند سال قبل که نقش‌هایی کوتاه را ایفا کرد؛ از جمله «گیجگاه» که آخرین یادگاری او در سینما شده است.
رضا صفایی‌پور در سال‌های اخیر به پارکینسون مبتلا شده بود و وقتی 26 آذرماه 1402 از دنیا رفت اینطور عنوان شد که همین بیماری او را به کوچ ابدی برده است در حالی که دختر این بازیگر - که او هم، دستی بر آتش سینما دارد- روایتی دیگر از درگذشت پدرش دارد.
هنگامه صفایی‌پور به ایسنا می‌گوید: «پدرم از 6 سال قبل پارکینسون داشت ولی این بیماری باعث مرگش نبود. زمانی که اورژانس را خبر کردیم گفتند با ایست قلبی از دنیا رفته؛ خیلی آرام و همانطور که همیشه آرزو داشت.
پدر من آقای فردین را خیلی دوست داشت چون هم بدل نقش‌های ایشان را بازی کرده بود و هم به لحاظ اخلاقی، آقای فردین را بعد از آقای تختی بزرگ می‌دانست. همیشه می‌گفت آرزویم این است که مثل فردین در آرامش بروم. پدرم دوست داشت سرپا از دنیا برود و همین اتفاق هم افتاد. روز آخر روی مبلی نشسته بود و فیلم تماشا می‌کرد. به مادرم گفته بود هوس آش کرده و در فاصله بین یک رفت و برگشت کوتاهِ مادرم به آشپزخانه، در آرامش کامل برای همیشه رفت و حالا ما باید آش را برایش خیرات کنیم.»
هنگامه صفایی‌پور که کارگردانی سینما خوانده، در تمام این سال‌ها همراه پدرش در محافل سینمایی بوده و خیلی خوب شرایط کار در این حرفه و آنچه باعث گله‌مندی رضا طوفان از سینما شده بود را درک می‌کرد. همین برایش انگیزه‌ای مهم بود تا شروع به گفت‌وگو با برخی هم‌نسلان پدرش کند و به واکاوی افول سینمای اکشن ایران بپردازد.
 |
او در این زمینه توضیح می‌دهد: سال 1396 ساخت این مستند را شروع کردم که هنوز تمام نشده چون تصور می‌کردم در گذر زمان و طی یک پروسه چند ساله می‌توانم آن را پیش ببرم. برای این مستند با برخی افرادی که رابطه نزدیکی با پدرم داشتند مصاحبه‌هایی داشتم و حالا در نبود پدرم در کنار راش‌های زیادی که در این سال‌ها از ایشان گرفتم دیگر باید آن را آماده کنم تا شاید برای جشنواره فیلم حقیقت سال آینده آماده شود.
البته او اضافه می‌کند که برای به سرانجام رساندن این مستند باید شرایط روحی مساعدتری داشته باشد. وی همچنین اشاره می‌کند، همانند پدرش به بازیگری علاقه‌ای زیاد داشت ولی با مخالفت جدی «رضا طوفان» برای ورود به سینما مواجه می‌شود؛ به همین دلیل با تحصیل در رشته مترجمی زبان انگلیسی، پدر را راضی می‌کند تا دست‌کم در یک موسسه سینمایی آموزش ببیند و بعد از بازی در چند فیلم و سریال تصمیم می‌گیرد تحصیل در سینما را به هر شکلی ادامه دهد. اما این بار انتخابش کارگردانی سینما بود که البته حمایت پدر را هم برای فعالیت در پشت دوربین سینما کسب کرد.
حالا هنگامه صفایی‌پور در تدارک تدوین مستندی است که به سینمای اکشن و ستاره‌های دهه 60 و 70 این ژانر مثل جمشید هاشم‌پور، فرامرز قریبیان و نیز رضا صفایی‌پور اشاره دارد.
انتهای پیام/
ارسال نظر
ارسال نظر