مردم در حکومت دینی
هوش سیاسی مردم هم آنقدر هست که متوجه شوند کدام جریان به این موضوع اعتقاد دارد و کدام‌ها صرفا شعارش را می‌دهند.
مردم در حکومت دینی قرار نبوده و نیست که صرفا بار سنگین حکومت را به دوش بکشند.
آنها طرف حساب اصلی حاکمان هستند و بر همین مبناست که باید باب گفت‌وگو با آنها را گشود؛ چه از مجرای غیرمستقیم و با واسطه‌هایی مانند رسانه و نمایندگان و چه بی‌واسطه و مستقیم و حضور در متن آنها.
اوج این نگاه را می‌توان در سیره و سلوک حضرت امیر؟ع؟ دید؛ آنجا که صراحتا خطاب به مردم اعلام می‌کنند جز مسائل نظامی و امنیتی، چیزی را از شما پنهان نکردم. نامه معروف آن حضرت به مالک اشتر و توصیه‌های شدید و اکیدشان بر حقوق مردم و بازبودن مجرای ارتباط با توده آنها هم شاهد دیگری از این مدعاست. حکومت دینی به مردم به چشم رعیتی نمی‌نگرد که صرفا شبانی آنها را بر عهده دارد. توده و اجتماع مردم، ستون اصلی جامعه و حکومت دینی هستند و طبق مر حکومتی حضرت امیر؟ع؟،خشنودی و رضایت آنها بر خشنودی و رضایت خواص جامعه مقدم است چرا که در بحران‌ها و بزنگاه‌ها آنهایند که پای حقیقت ایستاده‌اند.
بر همین مبنا می‌توان از بازشدن باب حضورهای میدانی مسوولان از جمهوری اسلامی استقبال کرد. این حضورها بابی از تعامل مسوولان با متن و توده مردم گشوده و به تدریج آن را به‌عنوان یکی از خصوصیات حاکمان وارد سپهر سیاسی کشور می‌کند. هوش سیاسی مردم هم آنقدر هست که متوجه شوند کدام جریان به این موضوع اعتقاد دارد و کدام‌ها صرفا شعارش را می‌دهند.
تاریخ انتشار : ۱۵ شهریور ماه ۱۳۹۹ ساعت ۱۳:۱۲
شناسه مطلب : 18210
برچسب ها
ارسال دیدگاه