دولتی که هفت سال قبل همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبد بدعهدانی مانند اروپا و آمریکا چیده، حالا به یک سال آخر خود رسیده. دولتی که رییس‌جمهوری و معاون اولش در مناظرات انتخاباتی سه سال قبل برای ترساندن مردم از رأی به رقبای انتخاباتی، آن‌ها را از بالا رفتن روزانه قیمت‌ها و پنج هزار تومانی شدن دلار می‌ترساندند حالا کشور را با سیاست‌های خود به جایی رسانده‌اند که شرایط سه سال قبل برای بسیاری از مردم تبدیل به رؤیا شده است.
دست‌های خالی دولت حرف، حالا بیش از هر زمان دیگری خود را به رخ ادعاهای چند سال گذشته می‌کشاند.دقیقاً در چنین شرایطی است که باید سندروم سال آخر دولت را جدی گرفت. دولت حرف، حالا دیگر هیچ چیزی برای از دست دادن ندارد؛ ثانیه‌شماری می‌کند تا یک سال اخیر هم تمام شود و کشور را تحویل دهد. این یک سال آخر اما هموار و بدون دست‌انداز نیست، معضلات بسیاری گریبان اقتصاد کشور را گرفته.
معضلاتی که دولتی‌ها را به تصمیم‌های بعضاً نابخردانه‌ای کشانده که صرفاً علاج کوتاه‌مدت برای گذراندن یک سال اخیر محسوب می‌شوند. فشار چند‌ماه اخیر بر بانک مرکزی برای اجرای سیاست‌های مد نظر دولت برای جبران بعضی معضلات مانند کسری بودجه از جمله این علاج‌های کوتاه‌مدت است که در صورت ادامه، نتایج ناگواری را به بار خواهد آورد.
این نتایج اما زمانی عیان خواهند شد که ورق‌های تقویم به۱۴۰۰ رسیده و دولت آماده تحویل و رفتن است بدون آنکه مسوولیت بعضی تصمیم‌های خود را بپذیرد. اینجاست که نقش نظارتی و از جمله نظارت مجلس شورای اسلامی برای مهار سندروم یک سال آخر دولت، اهمیت خود را نشان می‌دهد که اگر جز این شود و دولت به مسیر خود رود، سال بعد کشور در وضعیتی خواهد بود که وضعیت امسال؛ رویا باشد.
